
ILaski, dn. 4 VIII 1928
Godło nasze wraz z napisami: „Caritas Christi urget nos” i „Pax et gaudium in Cruce” mieści w sobie cały program naszego życia. Wszystko w tym życiu powinno płynąć z miłości Chrystusowej. Jedyną pobudką i jedyną racją wszystkich naszych myśli, słów i uczynków powinna być miłość czerpana bezustannie z Serca Jezusowego, a powracająca ku Niemu w aktach miłości i w uczynkach miłosiernych, skierowanych ku Niemu poprzez bliźnich, w uczynkach miłosiernych, których pełne powinno być nasze życie. Gdy miłość Boża króluje w sercu, towarzyszy jej Mądrość, ten przedziwny dar Ducha Świętego, który otwiera oczy duszy na prawdziwą wartość, na wszystko, co ją otacza. Umie rozpoznać i wybrać to, co wobec Boga ma wartość, wartość trwałą na wieki. Jedną z tych wartości, którą jedynie mądrość płynąca z Boga ocenić umie, jest cierpienie. Cierpienie wstrętne naturze człowieka, bez którego jednak nie może być mowy o świętości. Cierpienie płynące na nas z miłości Bożej, przyjęte przez nas z poddaniem się woli Bożej i z miłości ku Niemu, zlewa na duszę pokój i radość, te dwa owoce Ducha Świętego, „których świat nie dawa” i dać nigdy nie może. Niech to godło nasze nie będzie dla nas martwą literą tylko, ale niech ono nam wciąż przypomina, jakim powinno być nasze życie.II
Laski, dn. 12 VIII 1928, św. Klary
Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, wyrosłe z pnia Kościoła, który jest Ciałem Mistycznym samego Pana Jezusa, jedynie z Kościoła czerpać będzie ducha, którym przeniknięte będzie jego życie. Życie to Zgromadzenia, oparte na prawdach niezmiennych, które głosi Kościół, rozwijać się będzie z synowską uległością dla wszystkich rozporządzeń Stolicy Świętej. Całą moc swoją będzie czerpało Zgromadzenie z mocy Kościoła. Przepisy i zwyczaje Zgromadzenia będą oparte na głębokiej wiedzy teologicznej (podług św. Tomasza z Akwinu), na liturgii i na prawie kanonicznym. Zgromadzenie będzie wprowadzało w życie swoje całą naukę Kościoła, która jest niczym innym jak nauką samego Pana Jezusa. Naukę, która jest zawsze starą i zawsze nową. Jest niezmienna w swoich podstawach, a umiejąca się przystosować do wszystkich czasów, do wszystkich ludzi. Jedynie nauka Kościoła wskaże Zgromadzeniu po wszystkie czasy, jaką drogą powinno kroczyć. Do tego źródła więc jedynie należy się zwracać, gdy potrzeba odnowienia ducha. Z tego czystego źródła nauki Kościoła trzeba czerpać, by znaleźć zdrowe zasady życia wewnętrznego. Zatem duchem Zgromadzenia będzie duch Kościoła, czerpany u swego źródła, duch wielki, potężny jak sam Bóg. Wolny od przesad i skarłowacenia osobistych i indywidualnych interpretacji, płynący z zasług Pana Jezusa i z miłości Jego ku ludziom.
