W tym wielkim dziele krzyża jest zarazem wielkie zwycięstwo. Dopiero wtedy Bóg daje chwałą Synowi Swojemu, gdy On już aż do śmierci był posłuszny. Dopiero po śmierci następuje wywyższenie.

Kiedy człowiek umrze sobie odczuwa wielką radość, jakieś nawiedzenie Boże, jakąś wielką wewnętrzną wolność i swobodę. Odczuwa radość dopiero wtedy, gdy przekroczy siebie, bo Bóg go wywyższa.

Tak jak z tym ziarnem pszenicznym, które tak długo twarde będzie; leżało w ziemi, dopóki nie obumrze.

Wtedy rozpoczyna się wzrost, gdy człowiek skorupę własnego , ja”, własnego upodobania, przywiązania przekroczy i tak jak to ziarno z ziemi wydobywa się ku słońcu.

Chwała Chrystusa zaczęła się na Krzyżu: „Prawdziwie, Ten był Synem Bożym”. I potem będzie szła ta chwała przez Grób, przez to wszystko, co zdawałoby się już śmiercią, ale ta śmierć jest zwycięstwem.

Pamiętajmy, że z chwałą Zmartwychwstałego Chrystusa zawsze łączy się i nasza chwała, bo to jest nasz Brat. Tak nam oddany, że nie chciał tej chwały tylko dla Siebie, gdyby jej zarazem nie miał dla nas wszystkich. On pragnie chwały, ale nie inaczej, jak tylko przez KRZYŻ.

To wy ciągle powtarzacie: PRZEZ KRZYŻ + DO NIEBA, a więc do chwały – przez krzyż, przez cierpienie, przez uległość, przez posłuszeństwo, przez całkowite przejście przez siebie, podporządkowanie siebie prawom wyższym, prawom Bożym.

To są lekcje dla naszego osobistego życia, które czerpiemy ze Zmartwychwstania i ze wspaniałych, pełnych treści przeżyć Wielkiego Tygodnia.

pokój i radość w krzyżu…

Wtedy zaczyna się pokój. Chrystus Zmartwychwstały ciągle mówił: „Pokój wam”. Nigdy im tego przedtem nie mówił, ale właśnie po Zmartwychwstaniu, z jakąś przedziwną radością i swobodą.

Pokój zaczyna się tam, gdzie człowiek nie kręci się koło siebie, tylko jest już cały ku Bogu. Bo człowiek sieje niepokój przez własny niepokój, który jest w nim i wtedy to cię udziela otoczeniu.

Pierwszym warunkiem wszelkiego pokoju jest pokój w mojej duszy. O tyle dam go innym, o ile mam go w sobie. Pokój jest pierwszym owocem krzyża. Wtedy doznajemy owocu kalwaryjskiego krzyża, gdy cały zgiełk ucichł, a Chrystus spoczął, posiadł pokój i dał pokój.

Gorąco bym wam życzył właśnie tego pokoju Bożego, który się rodzi przez Chrystusa, przez śmierć sobie. I z tego będzie radość, Boża radość, która zawsze była znamieniem dzieci franciszkańskich w Laskach.

Powinienem wam, służebnicom krzyża, na tę tajemnicę zbawczą, radosną Krzyża zwrócić uwagę, żebyście wy, które żyjecie pod znakiem krzyża, i przez krzyż idziecie do nieba, wyzwalając się z siebie odzyskiwały pełną radość krzyża.

Wtedy zaczyna się pokój. Chrystus Zmartwychwstały ciągle mówił: „Pokój wam”. Nigdy im tego przedtem nie mówił, ale właśnie po Zmartwychwstaniu, z jakąś przedziwną radością i swobodą.

Wasz Biskup o to pokornie prosi w imię Króla Pokoju, abyście czerpały pełną pokoju radość z krzyża, abyście ją miały dla siebie, byście się nią obdzielały i byście wszystkim którzy do was przychodzą, tego pokoju użyczały. Pamiętajcie, że Oni oboje – Ojciec Korniłowicz i Matka Czacka – są na pewno w chwale Ojca. Niech ten duch pokoju i takiej radości, która przez te zasłonięte oczy waszej niewidomej Matki, na twarzy się zawsze malowała, – wam się udziela.

                                                                                     Kardynał Stefan Wyszyński do Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża,

Wielka Sobota, 13. IV. 1963, Laski