„PER IPSUM, ET CUM IPSO, ET IN IPSO”

Laski, dn. 28 IX 1928
Ludzkość przed przyjściem Pana Jezusa na świat, chociaż odtrącona od Boga, jednak częściowo rozumiała i poczuwała się do obowiązku oddawania czci Bogu. W tym celu od najdawniejszej starożytności i wśród wszystkich plemion składano Bogu ofiary na znak swojej zależności od swego Stwórcy. Na uwielbienie Go, dziękczynienie Mu, zadość uczynienie i przebłaganie Go. Wszędzie byli kapłani i wszędzie były ofiary, nawet tam, gdzie ślepota, sprowadzona przez grzech, skierowywała ofiary ku fałszywym bogom. Ludzkość cała zawsze z natury swojej dąży do nawiązania stosunku z Bogiem. Stosunek ten jest religią. Człowiek jednak o własnych siłach nic w tej mierze nie dokona. Pan Jezus przez swoje życie i swoją śmierć na krzyżu wysłużył nam łaski, które stanowią związek duszy z Bogiem. Ona jedna zapełnić może przepaść dzielącą stworzenie od Stwórcy. Pan Jezus jest jedyną Drogą, Prawdą i Żywotem. On jest jednocześnie Ofiarą i Kapłanem. Dlatego jedynie „przez Niego i z Nim, i w Nim” jest cały stosunek ludzkości do swego Stwórcy. Cały stosunek ludzi do Boga opierać się musi jedynie na Panu Jezusie, a co za tym idzie, modlitwa człowieka jedynie w zjednoczeniu z Jego zasługami i z Jego modlitwą nabiera prawdziwej wartości. Bez tego oparcia modlitwa człowieka jest nikłą, mizerną, pełzającą po ziemi. Tylko łaska płynąca z zasług Pana Jezusa unosi modlitwę do nieba i zanosi ją do Stwórcy. Stąd jasno widać, że najważniejszym aktem chwały oddanej Bogu jest ofiara Mszy świętej, w której wszyscy powinni brać udział. Będąc obecni na ofierze Mszy świętej, łączyć się z nią powinni wielbiąc, dziękując, zadość czyniąc i błagając Boga, ofiarowując się sami wraz z Panem Jezusem jako ofiara całopalna. Ponieważ Pana Jezusa przyjmują do swego serca podczas Mszy świętej, a Pan Jezus jest ten sam w nich, który się bez ustanku ofiarowuje na wszystkich ołtarzach całego świata, zatem jednocząc się z Nim w tej ofierze całe ich życie bez przerwy powinno się obracać około tej ofiary Mszy świętej.

Matka Elżbieta Czacka, Dyrektorium.

 

Drogim Księżom Neoprezbiterom – Ks. Tomaszowi i Ks. Pawłowi dziękujemy za sprawowaną Eucharystię, modlitwę w naszych intencjach oraz błogosławieństwo.

Życzymy Bożego błogosławieństwa i wszelkich łask potrzebnych w realizacji powołania oraz radosnego dawania świadectwa o tym, że Bóg jest Miłością!

Niech Was Pan błogosławi i strzeże!

Prymicje u św. Marcina – galeria.