† „Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie”.
J 11, 25
Dnia 29 marca 2018 roku odeszła do Pana nasza Siostra –
ŚP. SIOSTRA Karola
od Dzieciątka Jezus
Urszula Breit
przeżywszy lat 90; życia zakonnego – 69; profesji – 68.
Msza święta pogrzebowa będzie sprawowana w środę, 4 kwietnia, o godz. 10.00 w kaplicy Matki Boskiej Anielskiej w Laskach. Po Mszy świętej – pogrzeb na cmentarzu zakładowym.
PANIE, PRZYJMIJ JĄ DO SWOJEJ ŚWIATŁOŚCI.
„Siostry […] przez całe życie oddają cześć Bogu, aby Go kochać i wielbić kiedyś w niewypowiedzianym szczęściu”.
Matka Elżbieta Czacka
Siostra Karola – Urszula Regina Breit, córka Gertrudy i Józefa, urodziła się w Bydgoszczy 22 października 1927 roku. Był to miesiąc różańcowy, sobota, około północy – dzień Matki Bożej Dobrej Śmierci oraz urodzin Matki Elżbiety Czackiej, która ją 21 lat później przyjmowała do zgromadzenia. Dla późniejszej s. Karoli te zbieżności dat były niezmiernie ważne.
Wychowanie w domu było bardzo surowe, zwracano uwagę zwłaszcza na posłuszeństwo, prawdomówność, uczciwość, sumienne wykonanie pracy, punktualność. Głośno odmawiano pacierz rano i wieczorem, a modlitwę Anioł Pański w południe. W jubileuszowych wspomnieniach w 2000 roku s. Karola zapisała: „Już jako dziecko uczono mnie cerować, szyć sukienki dla lalek, ale nie byle jak. Jak mi się już znudziło szycie i jeszcze miałam przyszyć zatrzaski, powiedziałam, że nie umiem. To było słowo, którego nie wolno mi było używać. Tłumaczono mi, że trzeba mówić: nie potrafię, ale spróbuję, bo dla chcącego nie ma nic trudnego”.
Urszulka była dzieckiem o żywym temperamencie, szybko nudziły ją obowiązki, więc często starała się rychło je zakończyć, by podjąć zabawę. Poprzez wymagania, karcenie i różne nauczki, wynikające z zachowania dziewczynki, babcia wpajała jej lekcje życiowe: co jest właściwe, co prawe, jak się nie zachowywać. Siostra Karola zapisała w swoich wspomnieniach: „…dzięki temu że zwracano mi uwagę i nic mi nie uszło na sucho, wyrosłam na to, czym byłam i jestem. (…) W domu byli wszyscy dla mnie bardzo dobrzy, choć wychowanie miałam surowe, ale to dla mojego dobra, żebym nie zboczyła z dobrej drogi”.
Od wczesnego dzieciństwa Ula była bardzo pobożna. W tamtych czasach liturgia była po łacinie, a ona szybko opanowała całą ministranturę i klęcząc przy balaskach podpowiadała chłopcom, którzy nie znali prawidłowych odpowiedzi. Jej marzeniem było służyć do Mszy i żałowała, że nie jest chłopcem. W którymś momencie nawet usilnie nalegała, by ksiądz przyjął ją do grona ministrantów i przekonywała, że poradzi sobie lepiej od chłopców. Żartobliwe stwierdzenie kapłana, że musi tylko obciąć długie warkocze, by zostać ministrantem, przyjęła na poważnie. W domu nie dawała sobie wytłumaczyć, że był to tylko żart. Następnego dnia, urażona, wykrzyczała księdzu, że tak ją okłamał.
Druga wojna światowa przyniosła młodej dziewczynie tragiczne przeżycia: bieda, głód, zagrożenie życia, niebezpieczeństwo gwałtów. W tych trudnych czasach moc i oparcie znajdowała w modlitwie, w opiece Jezusa i Matki Najświętszej, którym się z ufnością powierzała słowami swojej modlitwy: „Matko moja, otaczaj mnie swoim płaszczem, uczyń z niego dla mnie tarczę i osłonę. Pozwól mi pod nim bezpiecznie stać, póki nie przeminą burze i niebezpieczeństwa. W ranach Pana Jezusa i w sercu Maryi chronię się teraz i zawsze. Kochana moja Matko, razem z Twoim miłym Dzieciątkiem, błogosław mi”. Siostra Karola całe życie głęboko przekonana była o bliskości Jezusa i Maryi, którzy wyprowadzili ją wówczas z wszelkich niebezpieczeństw.
W czasie okupacji Urszula kontynuowała naukę w szkole powszechnej, którą ukończyła w 1942 roku. Od września 1942 do stycznia 1945 uczestniczyła w seminarium nauczycielskim prowadzonym w języku niemieckim – początkowo w Kościerzynie, a od 1944 roku – w Bydgoszczy. W szkole panował rygor, na miasto można było wychodzić tylko z przepustką, którą przyznawano co dwa tygodnie, w godzinach od 15 do 18. Nie wolno było chodzić w niedziele do kościoła. Urszula wraz ze swoją przyjaciółką znalazły księdza, który zgodził się co dwa tygodnie je wyspowiadać i udzielić Komunii świętej. W te dni oddawały swoje śniadania i obiady innej koleżance, a same zachowywały post eucharystyczny, który obowiązywał od północy do momentu Komunii.
Na początku roku 1945 Urszula wyjechała na kilka miesięcy do Gdańska. Ponieważ miała ukończony kurs Czerwonego Krzyża, więc zgłosiła się tam pracy i została skierowana do przychodni we Wrzeszczu, gdzie dojeżdżała każdego ranka. Przeżyła zburzenie Gdańska przez Armię Czerwoną i kolejne zagrożenie życia ze strony żołnierzy. Ukrywała się długo, koczując w gruzach lub ukrywana przez życzliwe kobiety. Jakiś czas była też gońcem, dostarczając przesyłki pieszo, gdyż nie było środków komunikacji.
W maju 1945 roku zdecydowała się wrócić do Bydgoszczy. Jej sytuacja w powojennych realiach była bardzo niepewna, nie wiedziała, co ze sobą począć. Znajomi poradzili jej wyjechać na wieś, aby przeczekać najgorszy czas. Wyjechała więc i spędziła na wsi prawie rok. Miała wówczas osiemnaście lat i mimo że czuła się mieszczuchem, szybko nauczyła się i polubiła ciężką pracę w gospodarstwie, zwłaszcza żniwa i sianokosy oraz powożenie końmi. Po przeprowadzce właścicieli gospodarstwa, Urszula wróciła do Bydgoszczy. Podjęła pracę u młodego małżeństwa z trojgiem dzieci. Rodzina ta pomogła jej wyrobić dowód tożsamości i polskie obywatelstwo. Początkowo miała opiekować się tylko dziećmi, z czasem, ze względu na częste choroby matki, prowadziła właściwie cały dom. Obowiązki zaczęły przerastać jej możliwości i siły. Mimo miłości do trójki dzieci, odeszła z tej pracy. Znalazła zajęcie w szpitalu chorób płucnych, prowadzonym przez siostry elżbietanki, jako pomoc w sali opatrunkowej i operacyjnej. W pracy czuła się dobrze. W szpitalu była kaplica i możliwość uczestniczenia we Mszy świętej. A jednak po jakimś czasie zaczęła odczuwać niepokój, nie mogła sobie znaleźć miejsca i znowu nie wiedziała, co z sobą począć.
Przełomowym momentem okazało się spotkanie i spowiedź u o. Szymańskiego, jezuity, który roztoczył nad nią opiekę i wprowadził do Apostolstwa Modlitwy. Spotkała tam m.in. Lusię Zatorską – przyszłą s. Teofilę, Jankę Niszczotę – późniejszą s. Emilię i Stanisławę Nowodworską – znajomą m. Benedykty Woyczyńskiej. To właśnie ojcu Szymańskiemu zwierzyła się ze swoich niepokojów. I to on zdecydowanie wskazał jej drogę życia zakonnego i to konkretnie – w Laskach.
Wybrała się tam, z zamiarem wstąpienia, w towarzystwie p. Nowodworskiej 15 sierpnia 1948 roku. Po latach, tak s. Karola wspominała tę wizytę: „Od przystanku idziemy przez las, dochodzimy do kaplicy i od razu powiedziałam sobie: tu moje miejsce, gdzie indziej nie pójdę”. Po trzech dniach pobytu w Laskach, zdecydowana była zostać od razu na stałe. Wróciła jednak na trzy miesiące do Bydgoszczy, by zakończyć pracę w szpitalu. Przyjechała do Lasek 5 grudnia 1948 r. i tego samego dnia dostała chusteczkę aspirancką.
19 grudnia 1948 roku została przyjęta do postulatu przez Matkę Założycielkę; 14 sierpnia 1949 rozpoczęła nowicjat. 15 sierpnia 1950 roku złożyła pierwsze śluby, a profesję wieczystą 15 sierpnia 1956 roku.
W ciągu lat życia zakonnego s. Karola pracowała najpierw w internacie dziewcząt, a następnie w zakrystii; w szkole – w klasie robót, po czym ponownie w zakrystii – tym razem, aż dziewiętnaście lat.
Od września 1978 roku trzy lata była przełożoną domu w Izabelinie, gdzie prowadziła jednocześnie katechizację. W latach 1981-84 z kolei pełniła funkcję przełożonej i kierowniczki ośrodka w Sobieszewie. Stamtąd przeszła do wspólnoty w Żułowie, gdzie odpowiadała za budowę Domu Nadziei. Siostra Karola wspominała: „Placówki: Sobieszewo i Żułów przeraziły mnie, bo miałam zajmować się budową. Nie miałam pojęcia co to nypel, łaty, krokwie itd. Przecież nie umiem nic, na planach się nie znam. Przypomniały mi się słowa babci: «Nie mów: nie umiem, ale spróbuję, może się uda». I tak, nieraz ze łzami, polewany, powstał dom w Żułowie”.
Po ukończeniu budowy siostra wróciła do Lasek, do pracy w Dziale Darów, gdzie służyła trzynaście lat (1989-2002). Miała szerokie kontakty, zwłaszcza z niemieckojęzycznymi dobroczyńcami Lasek. Wielokrotnie gościła ich w zakładzie i sama często wyjeżdżała zagranicę. Zawarła wiele przyjaźni. Ich znakiem było ufundowanie siostrze przez zagranicznych przyjaciół pielgrzymki do Ziemi Świętej w roku jej złotego jubileuszu profesji (2000). Utrzymywała z nimi kontakt i otrzymywała od nich sporo korespondencji oraz znaków życzliwej pamięci, jeszcze wiele lat po zakończeniu bezpośredniej współpracy.
Oprócz pracy w Dziale Darów, s. Karola przez wiele lat troszczyła się o liturgię w kaplicy laskowskiej: prowadziła modlitwy sióstr, ustalała grafik dyżurów, przygotowywała pieśni na rzutniku oraz prowadziła scholę, która podtrzymywała tradycję śpiewu gregoriańskiego podczas niedzielnych Mszy świętych.
Od kwietnia 2002 do lutego 2003 roku s. Karola była ponownie przełożoną w Sobieszewie i organizowała życie domu po 10-letniej przerwie spowodowanej pożarem. Natomiast we wcześniejszych latach, gdy jeszcze nie było tam wspólnoty, dom służył w czasie wakacji na kolonie dla dzieci lub turnusy dla dorosłych niewidomych, których siostra była przez wiele lat niezapomnianym gospodarzem, organizując wiele pomysłowych atrakcji i niespodzianek dla uczestników. Częstym gościem tych turnusów był metropolita gdański abp Tadeusz Gocłowski, który szczerą przyjaźnią darzył „Laski” w Sobieszewie, a samej s. Karoli często wysyłał listy ze znakiem wdzięczności, pamięci i pasterskim błogosławieństwem.
Choroba przerwała kadencję przełożeńską s. Karoli. Po powrocie w 2003 roku do Lasek, do Domu św. Franciszka, siostra zaangażowała się w „adopcję serca” naszych niewidomych dzieci z ośrodków w Indiach: korespondowała z rodzicami adopcyjnymi, wysyłała życzenia, organizowała dla nich spotkania w Laskach. Z czasem choroba uniemożliwiła i to zajęcie. W 2010 roku, po dłuższym pobycie w szpitaliku, siostra przeszła do Domu św. Rafała, na oddział chorych sióstr.
Pomimo coraz większych trudności w samodzielnym poruszaniu i narastających dolegliwości bólowych, s. Karola prosiła, aby nie dawać jej leków uśmierzających ból, bo – jak przypominała – Pan Jezus także cierpiał. Zawsze pragnęła uczestniczyć we wszystkich wydarzeniach i uroczystościach laskowskich, zakonnych czy domowych. Nawet wówczas, kiedy już nie opuszczała swojego łóżka, a słyszała, że siostry wybierają się gdzieś razem, pytała: „A weźmiecie mnie?”. Siostra Karola lubiła, aby z nią i przy niej modlić się różańcem, koronką, a wieczorem Kompletą. Kiedy już było jej trudno głośno mówić, łączyła się w modlitwie tylko słuchając, a na zakończenie mocnym głosem mówiła: „Amen”.
W czasie długiego odchodzenia i trwającej kilka dni agonii, codziennie przychodził do siostry ks. Kazimierz Olszewski, aby pomodlić się i udzielić siostrze absolucji. Odwiedzały ją także siostry z innych domów i zaprzyjaźnione bliskie osoby, a domowe siostry czuwały przy s. Karoli na modlitwie, w ciągu ostatnich dni i nocy.
W Wielki Czwartek późnym wieczorem o g. 22.30, kiedy w laskowskiej kaplicy wszyscy adorowali w ciszy Pana Jezusa w ołtarzu przechowania, s. Karola, w czasie odmawianej głośno przy niej Komplety, odeszła na wieczną liturgię do Domu Ojca.