Ksiądz Władysław Korniłowicz urodził się 5 sierpnia 1884 roku w Warszawie. Tu też ukończył gimnazjum.

Wychowany w środowisku radykalnej inteligencji, porzucił studia przyrodnicze w Zurichu, podjęte na życzenie ojca, wybitnego psychiatry, i wstąpił w 1905 roku do Seminarium Duchownego w Warszawie. W latach 1906-1914 studiował filozofię i teologię we Fryburgu. Święcenia kapłańskie otrzymał 6.04.1912 roku w Krakowie z rąk ks. bpa Adama Sapiehy.

Odcięty wojną od macierzystej archidiecezji warszawskiej został w latach 1914-1916 kapelanem Zakładu Generałowej Jadwigi Zamoyskiej w Zakopanem, gdzie szczególnieapostołował wśród młodzieży. W latach 1916-1918 pracował już w swojej archidiecezji jako wikariusz, prefekt szkół  warszawskich, archiwista i notariusz w Kurii Metropolitalnej. W latach 1918-20 pełnił funkcję kapelana wojskowego, odprawiał Mszę św. w okopach wojny polsko-bolszewickiej, spowiadał żołnierzy.

Na przełomie lat 1920/1921 jako sekretarz arcybiskupa Sapiehy odbył dwumiesięczna podróż do Austrii, Włoch, Francji i Belgii. Poznał wówczas osobiście wybitnych przedstawicieli tomizmu – kard. Desire Merciera oraz Jacques’a Maritaina. Po powrocie do Warszawy zapoczątkował w oparciu o zespół zwany „Kółkiem” szerszą pracę apostolską wśród młodej inteligencji.

Początki „Kółka” sięgają 1918 roku, kiedy to wokół ks. Korniłowicza zaczęło skupiać się grono młodzieży uniwersyteckiej zainteresowanej pogłębieniem wiedzy religijnej i życia wewnętrznego. Grono to nie stanowiło organizacji, lecz było grupą przyjaciół złączonych wspólnymi zainteresowaniami. Byli to m.in. Zofia Landy (późniejsza franciszkanka – s. Teresa), Zofia Sokołowska (późniejsza franciszkanka – s. Katarzyna), Franciszek Tencer, Rafał Blüth, Zygmunt Serafinowicz, Jerzy Liebert. Ks. Korniłowicz nie był kierownikiem „Kółka”, raczej jego inspiratorem i duchowym opiekunem. W centrum zainteresowań członków „Kółka”, poza pogłębieniem formacji intelektualnej, znajdowały się konkretne problemy życiowe, społeczne, filozoficzne i zawodowe.

W 1918 roku ks. Władysław poznał Matkę Elżbietę Czacką. Po śmierci pierwszego kierownika duchowego Zgormadzenia – ks. Krawieckiego – podjął dalej jego misję z czasem coraz bardziej angażując się w Dzieło Matki Czackiej i zostając członkiem Zarządu Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi. Wzbogacił duchowość Zgromadzenia jaką jest m. in. wynagradzanie Bogu za duchową ślepotę świata o nurt apostolstwa wśród ludzi dalekich od Boga, mających oczy zamknięte na sprawy wiary – ludzi „niewidomych na duszy”.

W latach 1922-1930 był dyrektorem Konwiktu Księży przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, pracując gorliwie nad formacją kapłanów. W uznaniu zasług w prowadzeniu Konwiktu, Ojciec Święty Pius XI mianował go swoim szambelanem tajnym.

Wykładał też na KUL-u etykę i liturgię oraz opiekował się młodzieżą szkolną, studentami i organizacjami katolickiej inteligencji. Z tego okresu datuje się jego głęboka przyjaźń z ks. Stefanem Wyszyńskim, późniejszym Prymasem Tysiąclecia.

W 1930 roku przeniósł się na stałe do Lasek, gdzie w ścisłej współpracy z Matką Czacką kształtował duchowość Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Jednocześnie prowadził intensywną pracę spowiednika i rekolekcjonisty obejmując nią szerokie kręgi młodej inteligencji katolickiej (Odrodzenie, BractwoPrzemienienia, tzw. „Bratki”, środowisko ziemiańskie), a także kapłanów i siostry zakonne. Szczególną gorliwość wykazywał wobec ludzi niewierzących lub religijnie obojętnych. Za pośrednictwem jego kapłańskiej posługi dokonał się cały szereg konwersji ludzi niewierzących i wyznawców innych religii.

W pierwszych latach pobytu w Laskach z jego inicjatywy powstał Dom Rekolekcyjny, w którym przez cały rok odbywały się rekolekcje indywidualne lub zespołowe dla ludzi pragnących pojednać się z Bogiem lub pogłębić swe życie wewnętrzne. Często do późnych godzin nocnych spowiadał penitentów, których przyciągał swą osobowością i duchem modlitwy.

Ojciec – jak go powszechnie nazywano w Laskach i w środowiskach z nimi związanych – budził żywe zainteresowanie myślą tomistyczną, przypisując wielką wagę podbudowie doktrynalnej wiary.

Był inspiratorem ruchu liturgicznego w Polsce, przekazywał otoczeniu swoją miłość do Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa.

W szerszym środowisku związanym z Dziełem Lasek rosła potrzeba apostolstwa słowa pisanego. Odpowiedzieć jej miały powstałe w 1931 roku Księgarnia i Wydawnictwo „Verbum” oraz czasopismo o tej nazwie. Pozostawało ono pod bezpośrednim kierownictwem ks. Korniłowicza i wychodziło w latach 1934-1939, zajmując czołowe miejsce wśród periodyków katolickich w kraju.

Ważnym ośrodkiem kultury katolickiej stała się też Biblioteka Wiedzy Religijnej założona w 1919 roku przez Irenę Tyszkiewiczową z inicjatywy Ojca.

Okupacja nie przerwała żarliwej aktywności duszpasterskiej Ojca Korniłowicza. Zmuszony do ukrywania się przed Niemcami i wyjazdu do Żułowa odwiedzał stamtąd wiele zaprzyjaźnionych dworów, które stały się miejscem zebrań, wykładów i rekolekcji. Z rekolekcjami docierał nawet do Warszawy, Krakowa i Lublina. Przygotowywał do kapłaństwa kilku młodych mężczyzn, z których trzech, po ukończeniu seminarium, otrzymało święcenia kapłańskie. Przez cały czas okupacji prowadził dla Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża i paru innych osób studium tomistyczne.

W 1942 roku na głowie Ojca wystąpił guz od uderzenia o niskie odrzwia, rozpoznany później jako nowotwór. Operacji dokonano w Warszawie w kwietniu 1944 r. Po przejściu frontu, 24 lutego 1945 r. ks. Korniłowicz wrócił do pracy duszpasterskiej w Laskach wznawiając jednocześnie działalność rekolekcyjną. W grudniu 1945 r. ponowił się atak choroby. W kwietniu 1946 r. nastąpiła druga operacja. Do końca, w szpitalu i w Laskach, przyjmował odwiedzających go ludzi, nawiązując z nimi mimo utraty mowy kontakt, wysłuchując z miłością, dodając otuchy.

Zmarł 26 września 1946 roku w Laskach w opinii świętości.

W dniu 27 września 1978 r. na podstawie Dekretu Kongregacji do Spraw Świętych ks. Kardynał Prymas Wyszyński dokonał otwarcia procesu informacyjnego o życiu i cnotach Sługi Bożego. Dnia 11 listopada 1981 r. doczesne szczątki Sługi Bożego zostały przeniesione do kościoła św. Marcina w Warszawie. W czerwcu 1995 r. proces na szczeblu diecezji został zakończony i akta przesłano do Kongregacji w Rzymie.

+++

Modlitwa o beatyfikację Ojca Władysława Korniłowicza.

Panie Jezu Chryste, któryś słudze Twemu Władysławowi dał łaskę odsłaniania nam swych tajemnic i zapalania serc ogniem Twej miłości, wysłuchaj za jego przyczyną próśb naszych i okaż nam miłosierdzie Swoje. Pozwól też, Panie, abyśmy go na ołtarzach czcić mogli dla większej chwały Twojej. Amen.