Duchu Święty…
Miłości Ojca i Syna – Wielbimy Ciebie
Miłości Boga do ludzi – Wielbimy Ciebie
Miłości ludzi do Boga – Wielbimy Ciebie
Duchu Święty…
Natchnienie łaski Bożej – Wzywamy Cię
Natchnienie sumienia świata – Wzywamy Cię
Natchnienie modlitwy – Wzywamy Cię
Natchnienie dobrych uczynków – Wzywamy Cię
Dawco darów świętych – Wzywamy Cię
Oczyszczenie dusz – Wzywamy Cię
Oczyszczenie umysłów – Wzywamy Cię
Oczyszczenie uczuć – Wzywamy Cię
Oczyszczenie dobrych intencji – Wzywamy Cię
Przyczyno dobrych przemian – Wzywamy Cię
Przyczyno skruchy serdecznej – Wzywamy Cię
Źródło łez pokutnych – Wzywamy Cię
Źródło łez miłości – Wzywamy Cię
Źródło radości – Wzywamy Cię
Źródło dynamizmu chrześcijańskiego – Wzywamy Cię
Źródło powołań do służby Bożej – Wzywamy Cię
Duchu Święty…
Treści pięknego czynu – Napełnij nas
Treści pięknego słowa – Napełnij nas
Treści pięknego milczenia – Napełnij nas
Treści życia wewnętrznego – Napełnij nas
Treści ożywiająca – Napełnij nas
Treści lecząca – Napełnij nas
Mocy Męczenników – Napełnij nas
Płomieniu całopalenia – Napełnij nas
Huraganie miłości – Napełnij nas
Szkoło delikatnych uczuć – Napełnij nas
Duchu Święty…
który ożywiasz kościół – Uświęć nas
który dźwigasz świat do Boga – Uświęć nas
który rodzisz w nas świętość – Uświęć nas
który jesteś świętością samą – Uświęć nas
który budujesz Królestwo Boże – Uświęć nas
który stwarzasz nowy raj – Uświęć nas
który jesteś nad wiekami – Uświęć nas
który dopełniasz wieki – Uświęć nas
który jesteś szczęściem samym – Uświęć nas
który dajesz szczęście – Uświęć nas
Duchu Święty…
Tajemnico Miłości – Włącz nas w życie Trójcy Świętej.
/s. Pawła FSK, 1964 r./
Dzisiaj, w pośpiechu, jaki narzuca nam nasz czas, wydaje się, że harmonia jest usunięta na margines: ryzykujemy, że pociągani z tysiąca stron wybuchniemy, opanowani ciągłą nerwowością, która sprawia, że źle reagujemy na wszystko. Poszukujemy szybkiego rozwiązania, jedna pigułka za drugą, by iść naprzód, jedna emocja za drugą, by poczuć, że żyjemy. Ale przede wszystkim potrzebujemy Ducha: to On wprowadza w szaleństwo ład. On jest pokojem w niepokoju, ufnością w zniechęceniu, radością w smutku, młodością w starości, odwagą w próbie. To On, pośród burzliwych nurtów życia, umocowuje kotwicę nadziei. To Duch, jak mówi dzisiaj św. Paweł, uniemożliwia nam popadanie w bojaźń, ponieważ sprawia, że czujemy się miłowanymi dziećmi (por. Rz 8,15). On jest Pocieszycielem, który przekazuje nam czułość Boga. Bez Ducha życie chrześcijańskie jest chaotyczne, pozbawione miłości, która wszystko jednoczy. Bez Ducha Jezus pozostaje postacią przeszłości, z Duchem jest osobą żywą dzisiaj; bez Ducha Pismo Święte jest martwą literą, z Duchem jest Słowem życia. Chrześcijaństwo bez Ducha jest moralizmem bez radości; z Duchem jest życiem.
Duch Święty nie tylko wnosi harmonię w nasze wnętrze, ale także na zewnątrz, między ludźmi. Czyni nas Kościołem, składa różne części w jeden harmonijny gmach. Dobrze wyjaśnia to święty Paweł, kiedy, mówiąc o Kościele, często powtarza słowo „różne”: „różne charyzmaty, różne działalności, różne posługiwania” (1 Kor 12, 4-6). Jesteśmy różni, w różnorodności cech i darów. Duch rozdziela je fantazyjnie, nie wyrównując, nie ujednolicając. A wychodząc od tej różnorodności, buduje jedność. Tak czyni począwszy od dzieła stworzenia, ponieważ jest specjalistą w przekształcaniu chaosu w kosmos, we wprowadzaniu harmonii.
Dziś na świecie dysharmonie stały się prawdziwymi podziałami: są tacy, którzy mają za dużo i tacy, którzy nie mają nic, są tacy, którzy starają się żyć sto lat i ci, którzy nie mogą się narodzić. W erze komputerów jesteśmy na dystans: bardziej „społecznościowi”, ale mniej społeczni. Potrzebujemy Ducha jedności, który odrodzi nas jako Kościół, jako lud Boży i jako ludzkość braterską. Zawsze istnieje pokusa, by budować „gniazda”: gromadzić się wokół własnej grupy, swoich preferencji, podobni z podobnymi, uczuleni na wszelkie skażenia. Od gniazda do sekty jest blisko: ileż razy określamy swoją tożsamość przeciwko komuś lub przeciwko czemuś! Natomiast Duch Święty łączy odległych, jednoczy dalekich, sprowadza zagubionych. Łączy różne odcienie w jednej harmonii, ponieważ widzi przede wszystkim dobro, bardziej patrzy na człowieka niż na jego błędy, bardziej na ludzi niż na ich działania. Duch kształtuje Kościół i świat jako miejsca synów i braci. Synowie i bracia: rzeczowniki, które pojawiają się przed wszelkim innym przymiotnikiem. Modne jest używanie przymiotników, niestety również obrażanie. Później sobie uświadamiamy, że to szkodzi tym, którzy są obrażani, ale także tym, którzy obrażają. Nie można dobrze żyć oddając złem za zło, zmieniając się z ofiar w oprawców. Natomiast ci, którzy żyją według Ducha, wnoszą pokój tam, gdzie panuje niezgoda, zgodę tam, gdzie istnieje konflikt. Ludzie duchowi zło odwzajemniają dobrem, na arogancję reagują łagodnością, na złośliwość dobrocią, na zgiełk milczeniem, na plotki modlitwą, na defetyzmem uśmiechem.
Aby być duchowymi, aby cieszyć się harmonią Ducha, musimy postawić Jego spojrzenie przed swoim. Wówczas rzeczy się zmieniają: z Duchem Świętym Kościół jest świętym ludem Bożym, misja – zarażaniem radością innych braci i sióstr miłowanych przez tego samego Ojca. Ale bez Ducha Kościół jest jakąś organizacją, misja – propagandą, komunia – wysiłkiem. Duch jest pierwszą i ostatnią potrzebą Kościoła. „Przychodzi tam, gdzie jest miłowany, gdzie jest zaproszony, gdzie się Go oczekuje”. Módlmy się do Niego codziennie. Duchu Święty, harmonio Boga, Ty, który przekształcasz strach w zaufanie a zamknięcie w dar, przyjdź do nas. Daj nam radość zmartwychwstania, odwieczną młodość serca. Duchu Święty, nasza harmonio, Ty, który czynisz nas jednym ciałem, wlej swój pokój w Kościół i świat. Uczyń nas budowniczymi harmonii, siewcami dobra, apostołami nadziei.
/Papież Franciszek/