Ksiądz Władysław Korniłowicz

Ksiądz Władysław Korniłowicz urodził się 5 sierpnia 1884 roku w Warszawie. Tu też ukończył gimnazjum.

Wychowany w środowisku radykalnej inteligencji, porzucił studia przyrodnicze w Zurichu, podjęte na życzenie ojca, wybitnego psychiatry, i wstąpił w 1905 roku do Seminarium Duchownego w Warszawie. W latach 1906-1914 studiował filozofię i teologię we Fryburgu. Święcenia kapłańskie otrzymał 6.04.1912 roku w Krakowie z rąk ks. bpa Adama Sapiehy.

Odcięty wojną od macierzystej archidiecezji warszawskiej został w latach 1914-1916 kapelanem Zakładu Generałowej Jadwigi Zamoyskiej w Zakopanem, gdzie szczególnieapostołował wśród młodzieży. W latach 1916-1918 pracował już w swojej archidiecezji jako wikariusz, prefekt szkół  warszawskich, archiwista i notariusz w Kurii Metropolitalnej. W latach 1918-20 pełnił funkcję kapelana wojskowego, odprawiał Mszę św. w okopach wojny polsko-bolszewickiej, spowiadał żołnierzy.

Na przełomie lat 1920/1921 jako sekretarz arcybiskupa Sapiehy odbył dwumiesięczna podróż do Austrii, Włoch, Francji i Belgii. Poznał wówczas osobiście wybitnych przedstawicieli tomizmu – kard. Desire Merciera oraz Jacques’a Maritaina. Po powrocie do Warszawy zapoczątkował w oparciu o zespół zwany „Kółkiem” szerszą pracę apostolską wśród młodej inteligencji.

Początki „Kółka” sięgają 1918 roku, kiedy to wokół ks. Korniłowicza zaczęło skupiać się grono młodzieży uniwersyteckiej zainteresowanej pogłębieniem wiedzy religijnej i życia wewnętrznego. Grono to nie stanowiło organizacji, lecz było grupą przyjaciół złączonych wspólnymi zainteresowaniami. Byli to m.in. Zofia Landy (późniejsza franciszkanka – s. Teresa), Zofia Sokołowska (późniejsza franciszkanka – s. Katarzyna), Franciszek Tencer, Rafał Blüth, Zygmunt Serafinowicz, Jerzy Liebert. Ks. Korniłowicz nie był kierownikiem „Kółka”, raczej jego inspiratorem i duchowym opiekunem. W centrum zainteresowań członków „Kółka”, poza pogłębieniem formacji intelektualnej, znajdowały się konkretne problemy życiowe, społeczne, filozoficzne i zawodowe.

W 1918 roku ks. Władysław poznał Matkę Elżbietę Czacką. Po śmierci pierwszego kierownika duchowego Zgormadzenia – ks. Krawieckiego – podjął dalej jego misję z czasem coraz bardziej angażując się w Dzieło Matki Czackiej i zostając członkiem Zarządu Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi. Wzbogacił duchowość Zgromadzenia jaką jest m. in. wynagradzanie Bogu za duchową ślepotę świata o nurt apostolstwa wśród ludzi dalekich od Boga, mających oczy zamknięte na sprawy wiary – ludzi „niewidomych na duszy”.

W latach 1922-1930 był dyrektorem Konwiktu Księży przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, pracując gorliwie nad formacją kapłanów. W uznaniu zasług w prowadzeniu Konwiktu, Ojciec Święty Pius XI mianował go swoim szambelanem tajnym.

Wykładał też na KUL-u etykę i liturgię oraz opiekował się młodzieżą szkolną, studentami i organizacjami katolickiej inteligencji. Z tego okresu datuje się jego głęboka przyjaźń z ks. Stefanem Wyszyńskim, późniejszym Prymasem Tysiąclecia.

W 1930 roku przeniósł się na stałe do Lasek, gdzie w ścisłej współpracy z Matką Czacką kształtował duchowość Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Jednocześnie prowadził intensywną pracę spowiednika i rekolekcjonisty obejmując nią szerokie kręgi młodej inteligencji katolickiej (Odrodzenie, BractwoPrzemienienia, tzw. „Bratki”, środowisko ziemiańskie), a także kapłanów i siostry zakonne. Szczególną gorliwość wykazywał wobec ludzi niewierzących lub religijnie obojętnych. Za pośrednictwem jego kapłańskiej posługi dokonał się cały szereg konwersji ludzi niewierzących i wyznawców innych religii.

W pierwszych latach pobytu w Laskach z jego inicjatywy powstał Dom Rekolekcyjny, w którym przez cały rok odbywały się rekolekcje indywidualne lub zespołowe dla ludzi pragnących pojednać się z Bogiem lub pogłębić swe życie wewnętrzne. Często do późnych godzin nocnych spowiadał penitentów, których przyciągał swą osobowością i duchem modlitwy.

Ojciec – jak go powszechnie nazywano w Laskach i w środowiskach z nimi związanych – budził żywe zainteresowanie myślą tomistyczną, przypisując wielką wagę podbudowie doktrynalnej wiary.

Był inspiratorem ruchu liturgicznego w Polsce, przekazywał otoczeniu swoją miłość do Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa.

W szerszym środowisku związanym z Dziełem Lasek rosła potrzeba apostolstwa słowa pisanego. Odpowiedzieć jej miały powstałe w 1931 roku Księgarnia i Wydawnictwo „Verbum” oraz czasopismo o tej nazwie. Pozostawało ono pod bezpośrednim kierownictwem ks. Korniłowicza i wychodziło w latach 1934-1939, zajmując czołowe miejsce wśród periodyków katolickich w kraju.

Ważnym ośrodkiem kultury katolickiej stała się też Biblioteka Wiedzy Religijnej założona w 1919 roku przez Irenę Tyszkiewiczową z inicjatywy Ojca.

Okupacja nie przerwała żarliwej aktywności duszpasterskiej Ojca Korniłowicza. Zmuszony do ukrywania się przed Niemcami i wyjazdu do Żułowa odwiedzał stamtąd wiele zaprzyjaźnionych dworów, które stały się miejscem zebrań, wykładów i rekolekcji. Z rekolekcjami docierał nawet do Warszawy, Krakowa i Lublina. Przygotowywał do kapłaństwa kilku młodych mężczyzn, z których trzech, po ukończeniu seminarium, otrzymało święcenia kapłańskie. Przez cały czas okupacji prowadził dla Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża i paru innych osób studium tomistyczne.

W 1942 roku na głowie Ojca wystąpił guz od uderzenia o niskie odrzwia, rozpoznany później jako nowotwór. Operacji dokonano w Warszawie w kwietniu 1944 r. Po przejściu frontu, 24 lutego 1945 r. ks. Korniłowicz wrócił do pracy duszpasterskiej w Laskach wznawiając jednocześnie działalność rekolekcyjną. W grudniu 1945 r. ponowił się atak choroby. W kwietniu 1946 r. nastąpiła druga operacja. Do końca, w szpitalu i w Laskach, przyjmował odwiedzających go ludzi, nawiązując z nimi mimo utraty mowy kontakt, wysłuchując z miłością, dodając otuchy.

Zmarł 26 września 1946 roku w Laskach w opinii świętości.

W dniu 27 września 1978 r. na podstawie Dekretu Kongregacji do Spraw Świętych ks. Kardynał Prymas Wyszyński dokonał otwarcia procesu informacyjnego o życiu i cnotach Sługi Bożego. Dnia 11 listopada 1981 r. doczesne szczątki Sługi Bożego zostały przeniesione do kościoła św. Marcina w Warszawie. W czerwcu 1995 r. proces na szczeblu diecezji został zakończony i akta przesłano do Kongregacji w Rzymie.

+++

Modlitwa o beatyfikację Ojca Władysława Korniłowicza.

Panie Jezu Chryste, któryś słudze Twemu Władysławowi dał łaskę odsłaniania nam swych tajemnic i zapalania serc ogniem Twej miłości, wysłuchaj za jego przyczyną próśb naszych i okaż nam miłosierdzie Swoje. Pozwól też, Panie, abyśmy go na ołtarzach czcić mogli dla większej chwały Twojej. Amen.

Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. więcej

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close