„Udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mojego i Ojca waszego oraz do Boga mojego i Boga waszego”. Poszła Maria Magdalena oznajmiając zniom: „Widziałam Pana i to mi powiedział”.

Moją drogę do Lasek rozpoczęłam w Wielki Piątek. Klęczałam w ławce kaplicy znajdującej się w górach. Było to wyjątkowe miejsce.

Czas adoracji Jezusa leżącego w grobie, był chwilą kiedy pierwszy raz potrafiłam zostawić całe moje życie w rękach Boga. Pytając w która stronę mam iść. Nie myślałam o niczym. Nie oczekiwałam żadnej odpowiedzi. Ufnie czekałam na cud. Nigdy nie myślałam, że taki cud się stanie. Łaski powołania nie da się kreślić i opisać w słowach. Namiastką tego jest uczucie, że to właśnie moja droga. Patrząc logicznie nie nadawałam się. To był czas łaski Boga.

Kiedy przyjechałam do domu powtarzałam sobie, że to minie. Skończę studia założę rodzinę, taki był mój plan. Ale ziarno zostało już zasiane. Od tych kolekcji moje serce wypełniała tęsknota za byciem jak najbliżej Boga. Zaczęłam codziennie uczestniczyć w Eucharystii. Tęsknota ta była tak silna, że postanowiłam poszukać zgromadzenia zakonnego. Nie znałam żadnej Siostry. Kryteria wyboru przyjęłam bardzo proste. Miało być to zgromadzenie czynne, zajmujące się kimś owym i chciałam jakoś wyglądać w habicie. Znalazłam Siostry Franciszkanki z Lasek. Wiem, że ta decyzja była od początku obmadlana przez moich przyjaciół, szczególnie przez dwóch kleryków, a dzisiaj kapłanów.

Mój pierwszy kontakt z Laskami był telefoniczny. Postanowiłam zadzwonić do jednej z sióstr. Zanim wykonałam telefon chodziłam od pokoju do pokoju. Tak się denerwowałam. Siostra Irmina zaprosiła mnie do Lasek. Z radością i z lekiem jechałam do Warszawy. Miałam wiele pytań w sobie. Najważniejsze pytanie to: Czy się nadaję, i czy sobie nic nie zmyśliłam?

Miejscem na odpowiedź była modlitwa.

Dzisiaj wiem, że to moje miejsce. W oczach Jezusa – nadaje się, i to On mnie prowadzi.
Na co dzień jestem z wyjątkowymi ludźmi. Pomagam niewidomym dzieciom poznać piękno świata.

s. Maria Magdalena